بنیاد ملاله یوسفزی، برندۀ جایزۀ صلح نوبل و مدافعان حقوق بشر در نامه‌ای سرگشاده با اشاره به بسته‌ماندن ۳۰۰ روزۀ مکاتب دخترانه در افغانستان، از رهبران جهان خواسته است که جهت حمایت از آیندۀ آنها، همبستگی شان را در کلمات نه، بلکه در عمل نشان دهند.
در نامه آمده است که دختران در افغانستان ۳۰۰ روز است که از آموزش بازمانده اند و هرچه ممنوعیت آموزش دختران توسط طالبان ادامه یابد، امید آنها به آینده بیشتر از بین می‌رود.
این بنیاد و مدافعان حقوق بشر از رهبران جهان خواسته که از دختران افغان دفاع کنند، چون به باور آنان، زنان جوان تحصیلکرده و توانمند می‌توانند دنیای را امن‌تر و قوی‌تر کنند.
نامهٔ خطاب به رهبران جهان تاکید کرده است که برای اینکه این اتفاق بیفتد، امروز باید اقدامات “جسورانه و فوری” برای تضمین آینده دختران افغان انجام دهید.
در این نامۀ سرگشاده آمده است: “اقدامی که ما خواستار آن استیم بیش از یک بیانیه همبستگی یا یک لحظه سکوت برای محکومیت است. هر چند این اقدامات با نیت خوب صورت می‌گیرد، به نظر می‌رسد که طالبان را در راستای تامین حقوق دختران و زنان افغان پاسخگو قرار نمی‌دهد، پس نیاز است که رهبران و سیاسیون در سطح بین‌المللی فشارهای دپلوماتیک بر مقامات طالبان اعمال کنند و به گونۀ جدی از بازگشایی فوری مکاتب دختران و دسترسی آنان به آموزش ثانوی و لیسه در افغانستان اطمینان حاصل کنند.”
در ۲۰ سال گذشته، میلیون‌ها زن و دختر افغان آموزش دیده اند و به باور این بنیاد رهبران جهانی، در مشارکت با نهادها و سازمان‌های مردمی افغانستان، تعهدات منطقه‌ای و بین‌المللی را برای تحقق اهداف توسعه پایدار داده اند.
در این نامه که روز گذشته نشر شد، خطاب به رهبران جهان که به برابری، عدالت و حقوق بشر باورمند اند، گفته است که “شما موظف استید که در کنار صدها هزار دختر افغان و خانواده هایشان که خواستار بازگشایی مکاتب و احیای فوری و کامل وضعیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آنها هستند” بایستید.
در این نامه گفته شده است: “ما از رهبران جهانی، متحدان منطقه‌ای و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهیم که تا اقدام هماهنگ و جسورانه برای بازشدن مکاتب دخترانه در افغانستان انجام دهند.”
در این نامه از رهبران جهان سه اقدام مشخص برای حمایت از حقوق بشری دختران و زنان افغان درخواست شده است که شامل افزایش فشار بر مقامات حاکم در افغانستان جهت رفع ممنوعیت آموزش دختران، حق کار زنان و حصول اطمینان از بازگشت امن دختران و زنان به مکاتب و محیط است.
اختصاص حمایت مالی فوری برای نظام آموزشی در افغانستان، تمویل سازمان‌های حقوق بشری و نهادهای مدنی برای فراهم‌کردن میکانیزم آموزشی جایگزین برای دختران، حمایت از مدافعان و فعالان حقوق آموزش دختران و فراهم‌کردن بسترهای لازم برای پیشرفت افغانستان از دیگر اقداماتی است که در این نامه از رهبران جهان خواسته شده است.
پس از آن که گروه طالبان بار دیگر در اگست سال گذشتۀ میلادی بر افغانستان مسلط شد، دروازه‌های مکاتب متوسطه و لیسه را به روی دختران بسته کرد و با وجود تعهدات مقامات این گروه برای بازگشایی مکاتب، هنوز هم دختران از فراگیری آموزش محروم نگهداشته شده اند.
اما اخیراً فقیرالله فایق، رییس شورای علمای طالبان در ولایت کابل، گفت که هبت‌الله اخندزاده، رهبر این گروه، با گشایش مکاتب دختران مخالفت ندارد و دروازه‌های دختران ” به زودی” به روی دختران باز خواهند شد.
رییس شورای علمای طالبان در ولایت کابل در مصاحبه‌ای به صدای امریکا گفت که یگانه علت باز نشدن مکاتب دختران این است که “صنوف آنان باید جدا باشد.”
این درحالی است که در طول دو دههٔ گذشته مکاتب دختران و پسران جدا بود و حتا اکثریت استادان و مامورین مکاتب دختران نیز زنان بودند.
طالبان در جریان حکمرانی قبلی خویش میان سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ در ساحات زیر کنترول شان به دختران اجازه نمی‌دادند به مکتب بروند.
