جنبش مقاومت افغانستانی های در تبعید روز شنبه 8 جنوری 2022 با حضور فعالان مدنی فرانسه و پناهجویان افغانستانی گردهمایی ویژه برگزار نمود ، این گردهمایی در شهر پاریس و در سالن (La Mutinerie ) تشکیل شد. این محل توسط انجمنی اداره میشود که برای رفع تبعیض جنسیتی مبارزه می کند و در ایام فراگیری کرونا کمک های زیادی به پناهجویان بویژه افغانستانی نموده است.
به گزارش خبرنگار اختصاصی همدم این گردهمایی با استقبال فعالان جامعه مدنی پاریس و نهادهای فعال حقوق بشری فرانسه اهمیت ویژه ای به خود گرفت ، در ابتدای مراسم آقای رضا جعفری رییس این جنبش طی پیامی ضمن خوشامدگویی به حاضرین در مورد جنبش مقاومت و اهداف و برنامه های آن صحبت کرد.
به گفته آقای جعفری آنها در حال ایجاد یک جنبش مقاومت بین المللی برای افغانستان هستند. این با مقاومتی که قبلاً در افغانستان وجود داشت متفاوت است، زیرا این مقاومت غیرخشونت آمیز است. جوانان افغان به این جنبش می پیوندند. الهام این جنبش نیز ازmetoo (برای مبارزه با خشونت و تجاوز جنسی علیه زنان) و جنبش های جوانان آفریقایی تبار برای برابری، علیه نژادپرستی و سوء استفاده از سوی پلیس بود.
بیانیه ای طولانی درباره اصول و اهداف این جنبش مقاومت بین المللی قرائت شد و اشاره شد که جنبش مقاومت غیرخشونت آمیز، دموکراتیک و فراگیر است. این برای همه مردم، فارغ از دین، زبان یا موقعیت اجتماعی آنها است چرا که نیاز به اتحاد مردم افغانستان وجود دارد. جنبش چشم انداز آینده افغانستان را ترسیم می کند: به عنوان مثال، پایان دادن به فساد، بهبود سیستم آموزشی و صحی، سرکوب نابرابری های اجتماعی و تعصبات، ایجاد جامعه ای فراگیر برای افراد دارای معلولیت یا ناتوانی، راهکار جامع و پایدار برای مدیریت منابع طبیعی و آب در یک کشور ، برای حمایت از آموزش زنان و پروژه های کارآفرینی، داشتن یک سیاست بین المللی جدید برای پایان دادن به انزوای افغانستان در صحنه بین المللی مانند دهه های گذشته. در یک کلام، ساختن یک افغانستان مرفه، امن و مترقی در عین حال که مردم افغانستان باید خودشان تصمیم بگیرند و لازمه آن برقراری یک سیستم چند حزبی است که اجازه بحث دموکراتیک و تبادل افکار را می دهد.
در ادامه آقای عزیز نیکیار، خبرنگار و فعال مدنی افغانستان طی سخنانی از جامعه مدنی فرانسه خواست که با فشار بر دولت فرانسه جدیت بیشتری را برای بیرون آوردن و انتقال فعالان اجتماعی افغانستان بویژه زنان داشته باشد زیرا با وجود بروکراسی زیاد و فرسایشی بسیاری از آنان این شانس را نخواهند داشت.
وی اضافه کرد میبایست تعداد کسانی که در اینجا میتوانند کار کنند و این مبارزه را ادامه دهند را افزایش دهیم و در کنار بیرون کشیدن افراد ما باید بتوانیم با فعالان سیاسی و جامعه مدنی ارتباط برقرار کنیم و از طریق سازمانهایی که در فرانسه وجود دارد این تلاش و جدیت را افزایش دهیم زیرا بررسی ها نشان میدهد که روز به روز کار سازمانهای فرانسوی با فعالان داخل افغانستان کم و کمتر میشود و این به نفع طالبان است و به ضرر انسانها و انسانیت.
به اعتقاد آقای نیکیار بزرگترین وظیفه این جنبش میتواند این باشد که از امکانات موجود و سازمانهایی که هنوز ادامه میدهند کمک بگیرد و برای یک مبارزه سیاسی و فعالیت اجتماعی و همراهی هنرمندان جهان به جهانیان تاکید کنند که ” بله ، طالبان تغییر کرده اند و از یک گروه کوچک تروریستی به دولت تبدیل شده اند و از بد بدتر شده اند ، اگر قبلا آدمها را میکشتند الان در حال فریب دادن جهان نیز هستند ” و اگر قرار باشد برای 5 سال آینده یا بیشتر در افغانستان حکومت کنند یک نسل جدید از بنیاد گرایی را در افغانستان خواهیم داشت که سرایت میکند به مرزها و همسایه ها، به غرب و به اینجا فرانسه ، پس ترسی که جهان باید داشته باشد از طالبان است نه چیز دیگر.
در ادامه خانم فرزانه محمدی، خبرنگار و فعال اجتماعی از بنیاد اجتماعی آرزو در افغانستان که بتازگی موفق به خروج از کشور و ورود به فرانسه شده است در جایگاه قرارگرفت و ضمن ارائه تجربیات چند ساله، حمایت و پشتیبانی از زنان و کودکان را در دوره قبل از طالبان تشریح کرد و به سوالات حاضرین از اوضاع فعلی داخل افغانستان پاسخ داد.
وی گفت:
پنج دهه جنگ ، شرایط وحشتناک و غیر قابل باور را در کشور رقم زده و اکنون با تسلط طالبان این شرایط به حد اعلا رسیده و بسیاری از مردم بویژه زنان و کودکان که قبلا نیازمند کمک و پشتیبانی برای گذران روزمره بودند هم اکنون با شرایط بسیار دشوار روبرو هستند و بیشتر فعالان اجتماعی و نهادهای خیریه نیز که در راستای حمایت از زنان و دختران و حقوق آنها فعالیت میکردند یا با تهدید و یا از ترس طالبان فعالیتی ندارند و خود در بیم و هراس از برخورد این گروه هستند و اوضاع خطرناکی را سپری میکنند و خودشان نیازمند کمک و رهایی از دست طالبان هستند.
خانم شبنم، روزنامه نگار و فعال اجتماعی افغانستان سخنران بعدی بود که در خصوص اهمیت نگاه جامعه جهانی به تحولات افغانستان گفت . وی با بیان اینکه دوران اول طالبان را کودک بوده و جز به نقل از بزرگترها بخاطر نمی آورد اذعان داشت که در بیست سال گذشته موفقیتهای اجتماعی بسیاری در افغانستان بدست آمده و هرچند زندگی و گذران آن با دشواریها و مشکلات فراوان همراه بوده ولی همیشه در یک امیدواری زندگی میکردیم و احساس اینکه رو به جلو هستیم و اینها به ما دختران انگیزه میداد ، انگیزه برای زندگی بهتر برای درس خواندن ، شغل و اینکه آرزوها برای خود داشته باشیم ، من و تمام دختران سرزمینم روزنه امید یافت شده بود تا برای خود آینده روشنی را ترسیم کنیم .و این در حالی بود که در گذشته ها شاید تمام آرزوی مادران ما این بود تا حدی درس بخوانند و شاید معلم شوند چرا که این تنها زمینه کاری بود که میتوانستند بکنند و یا در شفاخانه ای در وظیفه یک پرستار باشند.
وی اضافه کرد هرچند در دوره قبل از طالبان هم ما باید برای زندگی کردن بها پرداخت میکردیم، بخاطر سینما رفتن ، مدرسه ، کتابخانه باید بها پرداخت میکردیم، بخاطر تظاهرات مسالمت آمیز بها پرداخت میکردیم و با انفجار بسیاری از همراهان را از دست میدادیم ، با همه این هزینه ها که میدادیم اما امید داشتیم برای مبارزه و تغییر.
ما معتقدیم جامعه جهانی با دادن افغانستان به دست گروه تروریستی طالبان اشتباه بزرگی مرتکب شد، کاری کرد که آنها با امکانات بیشتر و مست از پیروزی به فکر کشورها و جوامع دیگر باشند و این را مطمئن هستیم که اسلامگرایان افراطی در داخل افغانستان نمیمانند، پس تا دیر نشده برای حفظ ارزشها و جامعه خودتان با آنچه فعلا در افغانستان میگذرد مقابله کنید و اجازه ندهید تروریست ها مستحکم گردند .
این برنامه که با استقبال گرم حاضران فرانسوی در سالن مواجه شد با همت خانم نادیا، فعال و مددکار اجتماعی در حمایت پناهجویان هماهنگ و برگزار شد.
دیگر تصاویر این رویداد: