رییس شورای امنیت سازمان ملل متحد خواستار گفتگو در این مورد شده و توصیه کرده است که طالبان نباید در انزوا قرار گیرند.
نماینده یکی از کشورها در سازمان ملل متحد به شرط فاش نشدن نامش گفت که ناروی که اخیراً میزبان مذاکرات مهم بین دیپلوماتهای غربی و مقامات طالبان در اسلو بود، این گفتگوها را که “بسیار پیچیده و بسیار دشوار” خواهد بود، رهبری خواهد کرد.
او افزود که غرب میخواهد “اطمینان حاصل کند که (به ویژه) زنان و دختران در این بحث در حاشیه قرار داده نشوند”.
اما از سوی دیگر، به گفتهی این مقام، چین و روسیه که هر دو عضو دایمی شورای امنیت هستند و حق وتو دارند ممکن به کاهش تاثیرات مسایل حقوق بشری بر آینده ماموریت هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) تلاش کنند.
دیپلومات دیگری این شورا که نخواست نامش در این گزارش ذکر شود گفت که ممکن در این مذاکرات “اجماعی” در مورد مسایل کمکهای بشردوستانه و مبارزه با گروههای تروریستی در افغانستان پیدا شود. اما افزود که ممکن مذاکرات سبب ایجاد “تفاوتها” بین کشورهای که خواهان همکاری باطالبان اند مانند – چین و روسیه- و کشورهای غربی که با “رویکرد سخت” میخواهند از این گروه تندرو امتیازی بگیرند، شود.
ماموریت یوناما که از سال ۲۰۰۲ در افغانستان حضور دارد، به تاریخ ۱۷ مارچ سال روان به پایان می رسد.
طالبان به تاریخ ۱۵ اگست سال ۲۰۲۱ بر افغانستان مسلط شدند، اما با گذشت نزدیک به شش ماه از حاکمیت این گروه، هیچ کشوری حکومت آن را به رسمیت نشناخته است؛ حتی پاکستان، امارات متحدۀ عرب و عربستان سعودی؛ تنها سه کشوری که رژیم قبلی طالبان –بین سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱- را به رسمیت شناخته بودند.
اما سرپرست وزارت خارجۀ طالبان گفته است که این گروه در راستای کسب مشروعیت بینالمللی به هدف خود نزدیکتر شده است.
امیر خان متقی در مصاحبه با خبرگزاری فرانسپرس مشروعیت سیاسی را حق طالبان و “حق افغانها” خوانده گفت که تا زمان دست یافتن به این حق به مبارزۀ سیاسی ادامه خواهند داد.
بحث روی روند به رسمیت شناختن دولت طالبان و متعاقباً پذیرش نماینده جدید آن در سازمان ملل در توافقی که بین ایالات متحده، روسیه و چین حاصل شد، در سازمان ملل متوقف شده است.
انتونیو گوتیرش، منشی عمومی سازمان ملل متحد هفته گذشته خواستار تمدید یک ساله مأموریت یوناما شد.
او با اشاره به رژیم پیشین طالبان بین سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ افزود: “بهترین راه برای ارتقای ثبات و حمایت بین المللی در آینده این است که طالبان از انزوایی که مشخصه تجربه قبلی آنها در قدرت بود، اجتناب کند.”