از سال ۲۰۲۱، جنگ علیه زنان به‌تدریج توسط طالبان پیروز می‌شود
تریبون منتشر شده در لوموند در تاریخ ۱۵ اوت ۲۰۲۵ به قلم سه مدافع حقوق بشر: شکیبا داوود، مرسل سایس (دو فعال افغان) و آن ساوینل-بارا، رئیس عفو بین‌الملل فرانسه.این سه نویسنده هشدار می‌دهند که طی چهار سال اخیر، رژیم طالبان به‌طور کامل زنان و دختران افغانستان را از عرصه عمومی حذف کرده و جامعه جهانی با سکوت خود، به این روند کمک کرده است.
پس‌زمینه و پیامدها
حذف تدریجی زنان: پس از بازگشت طالبان به قدرت در اوت ۲۰۲۱، مجموعه‌ای از قوانین و فرامین برای حذف کامل زنان از سیاست، آموزش و جامعه وضع شده است.
محدودیت‌های شدید: در سال ۲۰۲۴ طالبان خواندن، آوازخوانی، عطر زدن، آرایش و حتی حرکت بدون همراه مرد (محرم) را برای زنان ممنوع کردند
(https://www.lemonde.fr/international/article/2024/08/24/les-talibans-interdisent-aux-afghanes-de-chanter-de-lire-en-public-et-de-se-deplacer-seules_6293389_3210.html?utm_source=chatgpt.com) آپارتاید جنسیتی: کارشناسان سازمان ملل این وضعیت را به یک «آپارتاید جنسیتی» تشبیه کرده‌اند؛ سیستمی سازمان‌یافته از تبعیض و سرکوب که می‌تواند به‌عنوان «جنایت علیه بشریت» طبقه‌بندی شود.
پیامدهای روانی و آموزشی:
طبق گزارش سازمان ملل زنان، ۷۸٪ زنان افغانستان دچار بحران سلامت روان شده‌اند و موارد خودکشی رو به افزایش است.
بیش از ۱٫۴ میلیون دختر از تحصیل متوسطه محروم شده‌اند و تعداد دانشجویان زن در دانشگاه‌ها به نصف کاهش یافته است.
سرکوب معترضان: زنانی که در راهپیمایی‌ها یا فعالیت‌های مدنی شرکت کرده‌اند، با بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه، ناپدیدسازی اجباری و آزارهای مداوم روبه‌رو شده‌اند.
سکوت جامعه جهانی
فقدان اقدام قاطع: با وجود هشدارهای مکرر، هنوز آپارتاید جنسیتی به‌عنوان جرم بین‌المللی در دیوان کیفری بین‌المللی ثبت نشده است.
دوگانگی کشورهای غربی: اروپا و فرانسه کمک‌های بشردوستانه خود را حفظ کرده‌اند، اما فشار مؤثر سیاسی و حقوقی بر طالبان وارد نشده است. در مقابل، کشورهایی چون روسیه، چین و هند روابط رسمی خود را بدون شرط از سر گرفته‌اند.
جمع‌بندی وضعیت
حوزه وضعیت کنونی
حضور زنان در عرصه عمومی : تقریباً صفر
آزادی‌های اجتماعی و آموزشی : به‌شدت محدود
سلامت روان زنان :بحران فراگیر
واکنش جهانی : کمک‌های بشردوستانه، بدون فشار سیاسی جدی
نتیجه‌گیری
این تریبون در لوموند یادآور می‌شود که:
افغانستان شاهد یکی از سیستماتیک‌ترین سرکوب‌های جنسیتی معاصر است.
بی‌عملی جامعه جهانی به معنای مشروعیت‌بخشی به طالبان و خیانت به نسلی است که امروز نه‌تنها آینده، بلکه حتی حق زیستن آزادانه را از دست داده است.
