شنبه، ۱۱ جوزا، شبکه تحلیل‌گران افغانستان در گزارشی تحقیقی نوشت که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، وضعیت خدمات صحی به‌شدت رو به وخامت گذاشته است. یافته‌های گزارش نشان می‌دهد که دسترسی زنان افغان به خدمات صحی پس از محدودیت‌های جدید طالبان به طور چشمگیری کاهش یافته است.
این گزارش که براساس مصاحبه با زنان در ۱۹ ولایت تهیه شده، تصویر تاریکی از نظام صحی افغانستان ارائه می‌دهد. ممنوعیت آموزش‌های پزشکی برای زنان و نیاز به داشتن محرم برای سفر، دسترسی آنان به خدمات درمانی را دشوار و در برخی مناطق غیرممکن ساخته است.
زنان افغان در گفتگو با این شبکه گفتند که به دلیل بسته شدن مراکز درمانی، مجبورند برای دریافت مراقبت‌های پزشکی مسافت‌های طولانی را با محرم طی کنند، در حالی که مشکلات مالی باعث می‌شود رنج بیماری کودکان‌شان را نیز تحمل کنند. افزایش فقر و کاهش مراکز صحی سبب شده بسیاری به درمان‌های سنتی، کم‌هزینه و پرخطر روی بیاورند.
در گزارش آمده است: «در مناطق روستایی، محدودیت‌های حرکت آزادانه زنان، دسترسی آنان به مراکز درمانی را دشوارتر از همیشه ساخته است. این موارد تاثیر عمیقی بر سلامت و رفاه عمومی مردم گذاشته و باعث وخامت اوضاع بسیاری از افراد و خانواده‌ها شده است.»
پس از تسلط طالبان، سیستم مراقبت‌های صحی افغانستان از نظر تعداد مراکز درمانی فعال و پرسونل کاهش یافته است. این سیستم در اوج خود در اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ خورشیدی بیش از ۳ هزار مرکز درمانی داشت، اما تا سال ۱۴۰۳ این تعداد ۵۰ درصد کاهش یافته است.
سازمان جهانی بهداشت که گزارشش را در ۴ جوزا منتشر کرد، اعلام کرد که با تعلیق کمک‌های امریکا، دست‌کم ۴۲۰ مرکز صحی در سراسر کشور تعطیل شده‌اند و بیش از ۳ میلیون نفر در ۳۰ ولایت تحت تاثیر قرار گرفته‌اند.
این سازمان هشدار داد که توقف کمک‌های امریکا تاثیرات منفی و جدی بر دسترسی مردم به خدمات حیاتی صحی گذاشته و از جامعه جهانی خواسته برای جلوگیری از «وخامت بیشتر اوضاع انسانی»، بودجه جایگزین به مراکز صحی افغانستان اختصاص دهند.
نیاز فوری به توجه جامعه جهانی و روشنفکران
وضعیت وخیم نظام صحی افغانستان، نشانه بحران عمیقی است. سیاست‌های محدودکننده طالبان نه تنها حقوق اساسی زنان را نقض کرده، بلکه ثبات اجتماعی و بهداشتی کشور را نیز به خطر انداخته است. افزایش فقر و تعطیلی گسترده مراکز صحی، هزاران خانواده را در وضعیت ناامیدی و رنج فرو برده است.
ضروری است که جامعه جهانی، روشنفکران افغان و نهادهای مدنی تلاش‌های خود را برای یافتن راه‌حل‌های پایدار افزایش دهند. صلح و رفاه در افغانستان تنها با تضمین حقوق برابر به ویژه در حوزه سلامت و رفع موانع توسعه اجتماعی امکان‌پذیر است.
زمان محدود است؛ هر روز تأخیر به معنای درد و خسارات انسانی بیشتر است. همبستگی جهانی و نقش فعال روشنفکران برای شکستن چرخه محرومیت و باز کردن مسیر به سوی آینده‌ای عادلانه برای افغانستان حیاتی است.
نظر شما درباره وضعیت کنونی خدمات صحی در افغانستان چیست؟
به نظر شما جامعه جهانی و روشنفکران افغان چه نقشی باید در بهبود این بحران ایفا کنند؟
ایده‌ها و نظرات خود را در کامنت‌ها به اشتراک بگذارید تا صدای زنان رنج‌دیده افغانستان در سراسر جهان شنیده شود.
